کاش دیگر مرگ به کمین نان نمی نشست» باید معلم بچه هایی میشدم که در کودکی درد و رنج بزرگسالی را به دوش میکشیدند و در بزرگسالی آرزوهای

ئێمه‌ مه‌حکوومی ڕوانینه‌کانت بووین شەهابەدین شێخی من لاڵ بووم. له‌ ڕۆژی یه‌که‌مه‌وه‌ به‌ ڕووانینت، به‌ وێنه‌که‌ت ئه‌و تاک وێنه‌یه‌ی که‌ ئێمه‌ زۆربه‌مان ته‌نیا ئه‌ومان دیبوو، هه‌مان وێنه‌، که‌

ماسییه‌ بچکۆڵه‌ خه‌مباره‌که‌ بۆ فه‌رزادی که‌مانگه‌ر زه‌ڕی ئه‌سفه‌هانی ڕێگه‌ی ده‌ریاکان دوور بو ماسییه‌ بچکۆڵه‌ خه‌مباره‌که، تۆش ئه‌ڤینداری شه‌پۆله‌ سه‌رکێشه‌کان بووی و مه‌رجانه‌ سووره‌کانی قوڵایی ده‌ریات ده‌ویست ده‌ته‌ویست مروارییه‌

To the Phoenixes of My Country (1) By FARZAD KAMANGAR Hello, my precious, today is Women’s Day, the day that I always long for. On this day, instead of your

به نام آزادی فرزاد عزيز،رنجنامه ات راخواندم. باورنميکنی اگر بگويم آنچنان دردی سراپای وجودم رافراگرفت که توان ايستادن نداشتم. چه صبورانه تاب آوردی اين شکنجه های بی بهانه